Kayboldum...
O kadar urkutucu kı durumum..Kocaman bı gokdelene bakıyorum dısardan..
Icersı bı dunya ınsan..Orda yasıyorum ben gunun cok buyuk bı zaman dılımı orda gecıyor..
Ona bakıyorum su an dısardan..Kulaklarım ugulduyor..Basım dönuyor..Sesler büyüyor caddeden gelen..Trafik.. ınsan seslerı ..bı ugultu ..Gıderek buyuyor.. gıderek..
Korkuyorum..
Kabus mu yasıyorum?
Degıl..Gunduz su anda hayatın gunun en cıvcıvlı saatlerı..
Sana ne oluyor Öyku dıyorum..
Kendıne gel !
Kendıne gel lutfen ne oluyorsun..
Gozlerımden yaslar bosalmasına engel olamıyorum..Insanlar bana bakıyor..Tanımıyorsunuz benı bakmayın .Ne oluyor dıye cevap aramayın anlamazsınız..
Su an benı kımse anlayamaz..
Ben bıle ...
Bazen oluyor bu bende..Ne kadar engellesem de..Engellemeye calıssam da.
İçimdeki ormanda kayboluyorum..O kücük kız uyumsuz kalıyor ...Korkuyor kacmak istıyor..
Duvarlara carpıyor caresız.....
14 yorum:
bu kadar umutsuz olma Öykü'cüm lütfen...
çikolata alsam kendine gelirmisin?
yada yanağına masum bir öpücük kondursam?
Bıraz agladm:)) sımdı daha ıyıyım merak etmeyın.
Bazen insan melankolikleşir, yalnız hisseder, yada delirir.
Böyle zamanlarda yabancılaşır, kaçmak ister.
Ben delirmiştim, ama benim kaçtığım, sırtımı dayadığım, aralarında kendimi güvende ve mutlu hissettiğim insanların bulunduğu bir yerdi gökdelen. Benim gökdelenim bana mutsuzluk değil huzur veriyordu, içindeki insanlar da öyle. -3 den 19 a deli gibi dolaşır dururdum, içimdeki yükselmeyi, sıkıntıyı, bunalımı atabilmek için. Her katta 1-2 kişiye takılsam zaten mesaiyi bitiriyordum.
Benim gökdelenimdeki insanlar aile gibiydi, uçmak üzereyken elimden tutup doktora götüren onlardı. Durumumu saklayıp tedaviyi sigortaya ödettiren de onlardı. Atılmamı istedikleri zaman destek veren,koruyan gökdelenin patronuydu.Büyük depremde çok sallandı korktum ama sonra binlerce kişiye yardım eden gene gökdelendeki insanlardı.
Şu anda ayrıyız, ailemin fertleri ya emekli oldu ya ayrıldı, malesef bugün bir tanesi ebediyete kavuştu. Ben gökdelenimi hala çok seviyorum ve özlüyorum
ağla ağla açılırsın ..
bi biskrem versem :)
bazen bu şehir ve bu keşmekeş boğuyor insanı
gürültü patırdı herkes bi yerlere koşuyo bazen insan durup kalıyo
öylece duruyo o zamanda etrafında ki herşey sanki daha hızlı akmaya başlıyo
işte o zaman ürküyo
için daralmıştır belki yağmurda bi yürüyüş yapıp ıslanmak iyi gelir
Sadece o gökdelene uzun uzun bakmak bile insanı yorarki sen trafik,uğultu, gürültü cıvcıvlı saatler ve kabuslardan bahsediyorsun.Ne yaşıyorsan haklısın...kafanı toplarmışsındır inşallah şu saatlerde :(
ayça insanının da bazen canı acır. nedeni belli olmayan, aslında birikmişlerin dışa vurumudur. uçan kuştan nem kapar, ağlar, sonra hiçbir şey olmamış gibi devam... öykü de böyle zamanlarda yazarsa ayça da ağlar. bu yüzden ayça öyküye bazen gıcık olur :)))
Öykücüm,Bazen insan onca kalabalığın arasında kendini yapayalnız olduğunu düşünür ve doğal olarak korkarız. bu bizim mizacımızda var Ama sen yalnız degilsin onu unutma.Seni gerçekten seven ve değer veren insanlar oldukça orda olan insanların olması ve bunca kalabalık seni korkutmasın.Sadece bunları düşün derim.Hep hayatta yanımızda birileri olmuyor ama bu şekilde hisettiğinde arayabilecek birisi yada birileri olmalı hayatında varsada yakında biri daha olcak diyeyim :)
Valla bunları gaipten duymadım diyeyim..
Sevgilerle öykücüm..Hemen toparlan bakayım..
ormandaki kız çocuğu çalışyor kapıları birer birer...
açan olmuyor... ağlıyorum nafile... gözyaşlarım açamaz ki kapıları...ama belki iz bırakırlar yerlerde, kız çocuğu döner gene evine... dilerim döner...
Evet donuyor evıne..
Cunku evı yuva ve huzuru orda buluyor..
normal ve sağlıklı her insanın zaman zaman yaşayabileceği durumu yaşadığını düşünüyorum...yani kendini çıkmazda hissetmek...sahte panik ataklar...
olur böyle şeyler.
hani bir söz var ya ;
bu dağ ne rüzgarlar gördü
diye
işte öyle birşey öykücüm...
kimbilir kaç kez bu durumları yaşadın ve kimbilir kaç kez atlattın...
sevgilerimle.
Hulyacım benı cok ıyı anladıgndan hıc kuskum yok..
Canımsın, kıyamam..
Yorumculara katılıyorum..Yaşamayan yoktur gerçekten..
Büyük şehir kaosu tetiklemiş seni o an..Geçeceğini bil ve biraz daha serinkanlı olmaya çalış lütfen..
Çalışma hayatı,stres,yorgunluk,gürültü..hepsi birbirine giriyor ve patlama yaşıyor insan zaman zaman..
Benim blogumda da var bu türden kaç yazı :(
Zeugmacım
hepımız zaman zaman bu duruma gelıyruz
sonra kıyısından donuluyor bende dondum..
gectı
:) canım benım
Yorum Gönder