yağmura döndü zamanlar

Ayaklarımızı üstüne basıp ta döndüğünü bile hissedemedıgımız , bu dünyaya hiç yakışmıyoruz. Ne kadar karmasıklastırıyoz herseyı dıyorum zaman zaman, kendımı de ıcıne katıp uzulerek ... . Ne kadar. Ve... Sana serin , karanlık, yagmurlu bı sabahın yasandıgı bır kentten seslenıyorum.. Kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum artık, Belki alışılmış bir bölünmedir bu. Bır parcalanma belkide. Reddedişlerim işe yaramadı kötülükleri... Tek başına cırpınıslarım bosuna. Gittiğim hiçbir yere ait basmıyor artık ayaklarım.... Gıderek kırılıyor umıtlerın besledıgı hayaller.. OLURlarıN OLMAZlara dönüştüğü noktada uykuda kaybolmayı isterken... Gözlerımi istemsiz açıyorum.. Yine aynı bir sabah...