23 Kasım 2008 Pazar

İnsan olmanın ölçüsü


Okumayı en sevdiklerımden oldu Bekir Coşkun daima ...

Dogru yazdı dürüst yazdı.. İnsan olmanın erdemlerını.. sevgıyı en guzel seklıyle sundu bıze satırlarında..

hanı cok guvendıgınız ınsanlar vardır. Sozlerının altına ımzamı atarım dersınız ya

benım ıcınde Bekır Coskun öyle bır ınsan..

Bu pazar yazısından alıntımla baslamak ıstıyorum bugun ılk yazıma..

okudugmda ıcımde hıssettım onunla aynı duyguları paylastım..

sımdı sızlerı onun satırları ıle basbasa bırakıyorum

BİLEZİK


KUCAĞINDA küçük bir köpek vardı. Veteriner Tıp Merkezi’nin önünde dolanıp durdu bir süre.Arada bir köpeğini okşuyor, hasta köpeği tüm acılarına rağmen o okşadıkça başını kaldırıp sahibini koklayarak öpüyordu.Ve içeri girdiler.Adam Karabük’te bir apartman görevlisiydi, adı; Oktay Özkul.Köpeği Colly’nin çok hasta olduğunu anlattı, köpeği başını kaldırıp "Neler oluyor?.." der gibi onları dinledi.Sevgili Veteriner Hekim Ateş, köpeği muayene etti. Kafasında tümör vardı ve ciddi bir ameliyat gerekiyordu.Üstelik hemen...Köpeğin sahibi o an elini cebine soktu, bir bilezik çıkarttı. "Bu karımın tek bileziği, çabuk gelelim diye bozdurmaya vakit bulamadım, bunu verebilir miyim?.." dedi.Hekim Ateş’in gözleri doldu.Adam ağladı...Ve küçük köpek ameliyat edilmek üzere içeri alındı.*Van’daki vahşete, Şanlıurfa’da dört ayağı insan tarafından kesilmiş kediye, her an yurdun dört bir yanından gelen kötü-dehşet verici haberlere takılmışken...Bir anda küçük köpeğini tedavi ettirmek için karısının tek bileziğini alıp koşan Karabük’ten Oktay’ın boynuna sarıldım, taa uzaktan uzaktan...Onun yüce bir insan olduğunu düşündüm.Ona, "Sen insanlığın yüz akısın" dedim, duysa da duymasa da...Onu yüzünü görmeden sevdim...Onunla aynı ulustan olmaktan, aynı topraklarda yaşamaktan, onunla vatandaşlığı paylaşmaktan gurur duydum...*Yazının tam burasında VTM’yi aradım:Colly’nin durumu iyi. Ameliyat çok iyi geçmiş, kafası sargılar içinde öyle oturuyormuş.Gözü kapıda...Çünkü ben bunları bilirim; canları çok yansa da onların akılları sevdikleri insandadır, öyle beklerler...VTM bileziği almadı, tüm masrafları karşıladı.Belki yakında Colly, sahibinin kucağında evine dönecek. Kolunda tek bilezik, ama yüreğinde hazineler taşıyan annesinin... Belki apartman görevlisi, ama insanlığın en yüce mertebesinde beylerbeyi olan babasının yanına...

Ne dersınız?

Başkaca bir söz eklemeye gerek yok dimi ..

sevgılerımle..

6 yorum:

YİĞİT ERTEM dedi ki...

Çok güzel bir hikaye, paylaştığın için teşekkürler. Bende çok duygulandım..

öykü dedi ki...

Yıgıt benı cok mutlu ettı
tek tek eskı yazılarıma donup okuyor olusun
cok tsk ederım.

NazLı** dedi ki...

Güzel bir hikayeymiş..İçinde hala insani değerler taşıyan oldukça az insan var malesef.Aslında gereğinin bu hikayedeki gibi olması gerekirken insan bu tür manzaralarla karşılaştığında kendini tutamayıp duygulanıyor..Gene de hala bu tür insanların var olduğunu bilmek tüm zorluklarına rağmen hayata daha sıkı tutunmamı sağlıyor ..
Sevgilerle ..

öykü dedi ki...

nazlı
ben de boyle en eskı yazılarıma kadar dönüp okunmasından ve yorumlarla destklenmesınden buyuk mutluluk duyuyorum

hele kı boyle anlam tasıyan yazılarda

ıyı kı varsınız

sevgılerımle

FFatiHH dedi ki...

ne güzel ınsanlar var herşeye rağmen.

FFatiHH dedi ki...

ne güzel ınsanlar var herşeye rağmen.