16 Ekim 2010 Cumartesi

-




Hiç bir şeye alışmak
tutunmak
istemıyorsa ruhum,
hep
kaybettıklerımdır nedenı..


Yenıden kaybetme korkusuna yenılır
içimde durmak bılmeden patlayan fırtınalar

5 yorum:

Nidaersin dedi ki...

Kaybettiklerimiz anıları işgal ediyor acı veya tatlı,

Tatlı kaybedilenler de vardır,insan seviniyor anımsadığını da,sevinç nida'ları atabliyor...
Acımsı İz bırakanlar ise kişinin ruh eşkalini değiştiriyor.İnsan oğlu ağlasa da, inlese de, gülse de hepsini geçiştiriyor, zaman herşeyin ilacı kavramını benimsediğin de...

Bir de derinlere yerleşik kaybedilebileceklerimizin ürküsü var ya.fırtanın ne zaman başlayacağını kestirememek..bence yaşam o'dur hayatın heyacanıdır,monotonluğun eblehliğin sonudur o duyuları yaşamak,ne yitirmek nede sahip olabilmek o yaşam heyacanını geçiştirmemeli.gercek yaşam da bu heyacandır zaten..titremektir üzülmektir ağlamaktır sonrasını da da kavuşmaktır beklediği sonsuzluğa...

Bence boş ver' dünya fani demek,en doğrusu..

Adsız dedi ki...

Olsun. Yine alış yine yenil.. Daha iyi yenil Öykü. Asıl budur seni ayakta tutan..

aysema dedi ki...

Bir anketim var,katılırsanız sevinirim.

Unknown dedi ki...

Kaybettiklerimiz bizi var edenler hep geride kaldı..Rahmet dilemekten başka çare yok...Hayat önümüzde yaşanacak....
Yaşanmadan ona da rahmet dilemek manasız.Geçmişi tatlı hatıralarla hatırlayıp geleceğe güzel bakmak lazım.Nasılsa bir gün bir yerlerde o çok üzüldüğümüz geçmişte kalanlarımızla birlikte olacağız....
Sevgiler Öykücüğüm.Ben böyle düşünüyorum....
Zamanı kaçırma.bugünü yaşa derim....

Murat dedi ki...

şimdi sen;
içine mi yağıyorsun?
içinden mi?
hangi buluttan nem kaptı yine yüreğin?
hangi zamanın yansıması bunlar?