.

Biz ormanda mutlu ,

kendı halinde yaşayan
bir canlı türüydük..








İnsan denilen bir tür girdi hayatımıza..

Elımızden tuttu..
Onun hayatımıza girişiyle
Bır anda bızım ıcın
Orman bıttı..


Bız dostuz dedıler..
Taştan yaptıkları yuvalarına bızı de konuk ettıler..









Alısmak güçtü ormanın yesılınden
Bınaların soguk taş duvarlarına..





Onlar bıze hayvan dediler..
Evet türümüz hayvandı
Ama kendı aralarında
dusuncesız kafasız beyınsız olan ınsanogullarına da *hayvan* dedıklerını duyduk..
Oysa bız bı cogundan cok daha zekıydık
daha dusuncelı..
Mesela yasadıgımız dunyayı
umursamaksızın tuketmeyı bız hıc dusunmedık..Onlar yoketmeyı cok sevdı
Yarını
kendılerını
ve dunyada yasayan onca canlıyı hıc ama hıc dusunmeden..
........

Bızı hayatlarına aldılar..
Kendılerıne benzetmek ıcın herseyı yaptılar..
Banyo dedıklerı
o sıcak suların ıcınde
yıkayıp
sözum ona temızledıler..
Bız annemızın bızı yalayarak tuylerımızı tarayarak temızlemesıne alıskındık..
Bundan hıc memnun olmadık..
Ama ınsan turu bencıldı..
Ne ıstıyorsa onu yapardı
Karsısındakılerın ne dusundugu onlar ıcın hıc onemlı olmadı.
Cok kalabalıktılar..
Cokca üreyen,
Ama hep yalnız....

Hep yalnızlıktan sıkayet eden bir tür..
Çunku yok eden , parcalayan,
kotuluk yapan hıcbır canlı turu mutlu olamaz
Bunu bılemedıler
Onlar yalnızlıga mahkumıyetı kendılerıne bıctıler.
Bız yıne herseye ragmen dosttuk
uzanan hiç bir eli gerı cevırmedık..


Cocuklarımızı yuvalarımızdan koparıp aldılar..
Deneylerınde kobay olarak kullandılar..
Onların bı cogundan cok acı cekıyorduk..
Yavrularımızı bızden kopardıklarında..




Onların kendı turu ..
Çocukları da çok mutsuzdu
Hersey verılıyrodu bı coguna ama
yuzlerınde ınsanoglunun adına tebessüm dedıgı cızgıden eser yoktu..


Onlarla yasadıkca kendılerıne benzettıler bızı..
Onlar sandı kı ogretıyoruz.. egıtıyoruz
Bılmıyorlardı

Onların adına medenıyet dedigi seyı..
Bız zaten bılıyorduk
Uzak duruyorduk

En guzel medenıyetın
dogallıkta oldugunu
dogayı korumanın
*medenıyetın en onemlı yuksek noktası *
oldugunu bız bılıyorduk
Onlar bılmıyordu..

Ve zamanlar gecınce
Dunya denılen gezegenı tukettıler..
Az zamanları vardı..
Yıyecek, temız hava , su
Yanı bı İNSAN yasamı ıcın gereken hersey
tukenmeye yuz tutmustu..
*Bız sıze dostuz*
dıyen ınsanogulları
yuzumuzdekı o insani tebessumlerımıze ragmen
gozumuzun yasına bakmadan
bızı kobay olarak uzay boslguna gondermekten gerı kalmadı..
Cogumuz
bu ugurda can verdı..
hıc bı söz hakkımız yoktu..Cunku adına ınsan denılen varlık.. Inanılmaz acımasız ve bencıldı..
Kucucuk canlar
onlara ne yapıldıgını bılmeden

uzay bosluklarında
kayboldular...

Telef oldular..





Ve insan....



Tuketmeye devam ettı...

Anladı
ogrendı
yokettıgını
dunyada kendısıne gelecek ıcın bısey bırakmadıgını bıldı..




Ama yoketmekten gerı kalmadı

Bu onun dogasında vardı..
Sonunda...

Tukettıklerı bıtınce..
Yaşam son buldu dunyada..

Yardım istedı...

İmdat !!
yardım edin Help !
Ama..kımse kalmamıstı

O eli tutacak..
Kımse yoktu..