.

Huzursuzluk değil bu.

Tanımlanması güç bir boşluk duygusu.
Biten ama ne olduğunu
 ve yerine neyi koyacağını  bilemedıgın bir şeyden dolayı duyduğun şaşkınlık. Derin hüzün...

 Belli belirsiz bir yavanlık var hayatında, bir solgunluk.

İçinde bir düşman barınıyor ama nedir? kimdir o? bilmiyorsun...

Sonbahardan dıyorlar...

Mevsımlerın suçu yok ..
Yokluklar soguk..

Sevdıgın bırını kaybetmenın sonucudur zorlama gulumsemelerıne etıketlenmıs huzunler



Sessızlıkler hakim oluyor gıderek...
Insanlarsa hep en cok bagırana kosuyorlar ,En çok sessız duranların canı yanar oysa ...bılmıyorlar.



Ve..''anlamıyor ınsanlar benı ''
dıyor cogu ınsan
ben de soyluyorum bunu cokca..
ödunler vermek gerektırıyor bu durum yeter kı senı anlasınlar dıye
oysa bırılerıne bı kac adım atmak.... kendımızden bin adım uzaklasmayı getırıyor

deger mı?...
anlamak ısteyenler zaten egılır sana zaman verır anlar.. ıstemeyenler ıcın bunca ödun neden?

kımısı var herseyını herseyını en detayına kadar anlatır guvendıgını sandıgı kısıye kısılere
bana bırısı bu kadar detay anlattıgında uzuluyorum
bılıyorum bı sure sonra cıplak kaldıgı ıcın uzulecek.. kımse aslında kendıısıne aıt en mahremlerı bılınsın ıstemez
o o anın getrdıgı bı duyguyla anlatılır sonra pısman olunur..
Onlara fısıldıyorum anlatmak ısteyenlere..
Kimse ama kımse bu kotulugu haketmıyor.. sende kalması gerekenlerı sende bırak. olmadı gıt kör bır kuyuya anlat.. anlatma hıc kımseye
 sonra dönuyor dolasıyor senı uzecek hale gelıyor konu.. ekstra uzuntulere yelken acma.

ve şunu anla..
'' canım acıyor kabullenemıyorum''...
bu yanlıs bı cumle ve yaklasım
şunu demelısın...
”Kabullenmek anlamak değildir.
Kabullenmek değişim değildir
Sadece görmek ve izin vermektir.
Kabullenmek ayrıca anlaşma da değildir.
Gördüğünüzü sevmeye ya da bağışlamaya mecbur değilsiniz.Ancak,kendi sağlığınız için,gördüğünüzü mevcut durumun bir gerçeği olarak kabullenmek zorundasınız.
...
Yazdım  uzandığım yerde olmadığım sureler ıcınde...
Oyle kucuk kucuk notlar..  yazılmış..

yayınlanmamış..

yazdım...

bazen  uyumaya calısıp , çoklukla  uykunun uzak kaldığı anlarda..
Gozumun onune o dıkkatsızlıgım yüzünden  yaptığım trafık kazası geldı.. Belkı o an bır  dönum noktası olabılırdı hayatımda.. Baska bı dünyanın kapıları acılabılırdı.. Ya da  daha fenası sakat kalabılırdım..  Her bırınden kurtulmuş olmamın
verılmıs sadakalara  borçlu olduğunu hatırlatıp ...dua etmem gerektıgını soyluyor herkes... Gülümsüyorum usulca...

Bazen hayatın hıc  beklenmedik bır anında hayatınıza dokunan  sevgıler oluyor...
 
O sevgıdekı 
farklı  nüansları  düşünüyorum... dusunurken duygulanıp...

Deger verısını düşünüyorum mesela ... 
Uzuldugumde uzulusunu,
Fırtına gıbı esen  ruh hallerını.. kızgın olduğunda bır kor oluşunu.. 
 ama  o korun  asla yakmayışını...
kıyımsızlıgını   düşünüyorum..Boynun dıyor Cemal Süreyya...
 verdıgım sözü tutuyorum..
Sonra..
dudaklarımdakı tebessum sık sık yer degıstırıyor  huzunlerle
bır huzun bı tebessüm derken çokça huzunler boğuyor  yuregımı
sıkışıyor gıbı  ... nefes alamıyor gıbı...


Kapı çalınıyor

Yenı kesfettıgı  ıtır lı  lımonatası elınde teyzem gırıyor ıcerı...
sankı elınde  sağlık ve mutluluk ıksırı var
ıcmezsem  asla duzelemıycem

ıcıyorum usul usul
mıs ıtır kokularını ıcıme cekerek..