Kendini martılarla bir tutma, senin kanatların yok...

1970’ler…

20. yüzyılın en güzel yılları.
Henüz tam uygarlaşmamışız. Değirmenlerle savaşta yenilmemişiz daha. Yedi kat yalnızlığa gömülmemişiz.

İnanın bana, o zaman aşklar ömür boyu sürerdi.
Bir kız, camdan el salladı mı, havalara uçardık. Bir gülücük, mahcup, kaçamak bir bakış, bir merhaba… Yavru kuşlar gibi heyecanlanırdık. En büyük hazine kalbimizdeydi
. Nasıl utangaçtık; gönül verdiğimiz kişiyi incitmekten de, onun karşısında küçük düşmekten de ödümüz kopardı.
 Karşılıksız aşklar, ebediyen saklanan sırlara dönüşürdü.
 Uzaktan sevmek diye bir şey vardı.

Yoksulduk. Canımıza yapışan, kemiğimizi çürüten fukaralığın üstüne kat kat, gıcır gıcır gurur kostümleri giyerdik
. Fakir, ama onurluyduk. Çünkü tarihimiz bize kudretten, zenginlikten bahsediyordu.
Edebiyat, bütün hücrelerimize azim aşılıyordu.
 Şarkılarda daima taptaze bir umut çınlıyordu.
Felekle kapışıyor, çaresizliğe meydan okuyor, yer sofralarında yürekten şükrediyorduk.

....

Bugun  bu yazıyla karşılaştım..
Kime aıt ?...kımındır??... bılmıyorum ama  resmen  yuregımden vurdu benı..

Hep sadelik ıstedım hayatımda..
hep doğallıktan yana oldum..
Hep sevgıyı yucelttım..  manevıyat benım ıcın herseyın ustunde oldu..
Bırının derdını  dınlerken yuzeysellesemedım ıcsellestırdım uzdum kendımı
sevdıgımdeyse en derınlıklerde  hıssettım   sevgının acısını mutlulgunu..

Ve bu satırlarda
o dogallıgı buldum.. o sadelıgı  masumluğu buldum..
Geldıgımız   doneme bakınca...
katılıyorum yazıya..


gerçekten degırmenlerle  savaşta  çoktan yenılmısız bız.