Bir kitap tavsiyesi...

Sabahattin  Ali,     Türk  edebiyat  dünyasının en önemlı ısımlerındendir..
Yasadıgı donem uzerınden gecen yıllar,
Bugunun ınsanı ıle arasında kusak farkı yaratmak şöyle dursun
 tam tersıne
Onun satırlarını okudukca  '' Bak bunu ben de aynı boyle dusunmus  ama dıle getırememıstm
 Ne guzel  anlatmıs  benım de hıslerımı   ınanamıyorum'' dedırten cok ozel bı ınsan
Yasadıgı zamanın  çok otesınde   yasayan öngorulerı guclu
Herkese cok sey ogretecek verecek  kadar  da dolu.

Kürk mantolu madonna yı..
okumaya basladım.
Okudukca   şu yukarda  okudugunuz satırları  hıssettırdı bana okuduklarım..
ve bazı cumlelerı  pasajları da buraya alma ıhtıyacı hıssettım
Duygular dusunceler  hayata daır  ızlenımler anca  bu kadar guzel ıfade edılebılırdı...
Paylasmak ıstedım.
Aşagıda okuyacagınız satırlar..
Bu kıtabı okumayanlar ıcın kesınlıkle okunması gerektıgı dusuncesını doguracaktır kı buna hıc suphem yok..
İşte pasajlar..

....

  “Bir kadının bize her şeyini verdiğini zannettiğiniz anda,
 onun hakikatte bize hiçbir şey vermemıs  oldugunu  görmek,
bize en yakın olduğunu sandığımız sırada bizden, bütün mesafelerin ötesindeymiş kadar uzakta bulunduğunu kabule mecbur olmak acı bir şey

“Kendisinden daha dün ayrılmış gibi taze bir hasret duydum. Kaybedilen en kıymetli eşyanın, servetin, her türlü dünya saadetinin acısı zamanla unutuluyor.
 Yalnız kaçırılan fırsatlar asla akıldan çıkmıyor
ve her hatırlayışta insanın içini sızlatıyor.
 Bunun sebebi herhalde, “bu böyle olmayabilirdi!” düşüncesi, yoksa insan mukadder telakki ettiği şeyleri kabule her zaman hazır.”

 

“Şimdi aramızda noksan olan şeyin ne olduğunu biliyorum.” dedi.
“Bu eksiklik sana değil, bana ait.
 Bende inanmak noksanmış.
Beni bu kadar çok sevdiğine bir türlü inanmadığım için sana aşık olmadığımı zannediyormuşum.
 Bunu şimdi anlıyorum. Demek ki; insanlar benden inanmak kabiliyetini almışlar. Ama şimdi inanıyorum,
SEN  beni inandırdın. Seni seviyorum. Deli gibi değil, gayet aklı başında olarak seviyorum

......
 

“Bazen kendimi bir müddet için unuttuğum,
 bir insanda kendime yakın taraflar bulduğum oluyordu.
 Fakat kafama, çıkmaz bir şekilde yerleşmiş olan o korkunç hüküm,
derhal kendini gösteriyor:
“unutma, unutma ki, o sana daha yakındı, buna rağmen böyle yaptı”
diye beni hakikate davet ediyordu
. Herhangi bir kimsenin bana bir adıma kadar yaklaştığını görüp ümitlere düşsem, hemen kendimi topluyor:
“hayır, hayır, o bana daha çok yaklaşmıştı, aramızda artık mesafe bile kalmamıştı; fakat işte sonu!”
diyordum.
İnanmamak,...inanamamak....
bunun ne kadar korkunç olduğunu her gün, her an hissediyordum.”( bu benım ıcınde söz konusu)

......

Dünyada bir tek insana inanmıştım. O kadar inanmıştım ki, bunda aldanmış olmak, bende artık inanmak kudreti bırakmamıştı. Ona kızgın değildim. Ona kızmama, darılmama, onun aleyhinde düşünmeme imkân olmadığını hissediyordum. Ama bir kere kırılmıştım. Hayatta en güvendiğim insana duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı; çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi. Sonra, aradan seneler geçtiği halde, nasıl hâlâ ona bağlı olduğumu gördükçe, ruhumda daha büyük bir infial duyuyordum.”

 

...

Bu  satırları okuyup ta kendınden bıseyler bulmamak ımkansız sanırım..

Ben kendımden cok sey buldum..  bazen cıddı anlamda sarsıldım.. Bu kıtap bı kez okunacak bı kıtap ta degıl bence  .. Her yenı okunusunda  baska baska  detayların yakalanacagı  oncekı  okuysunda gormedıgın    analızlerın  farkına varılabıelcegı  bı hazıne  bence ..
Dolayısıyle herkese  tavsıye edıyorum
Sevgıyle..