senden sonra kelimelerimi sakladım

Hani atlıkarıncaya bınecektık dıyorum
Ben atı da karıncayı da alır getırırım sana bı sekılde harmanlarım merak etme dıyor
Olmazı olur yapma kaygısında yanımdayken
Olmazları olura dönüsturme çabasında
kus uçsa yanımdan
ucan kusu tutarım senın ıcın havası
VE FARKINA VARMADAN SEN BENIM HERSEYİ ERTELEYİŞİM OLDUN.
..
bu konuda kelimelerimi sakladım senden sonra..bı daha ortaya cıkar mı bılmem..
**
Ben senden önce ölmek isterim
gidenin arkasından gelen gideni bulacak mı zannediyorsun?
ben zannetmiyorum bunu.
iyisi mi beni yaktırırsın
odanda ocağın üstüne koyarsın bı kavanozun içine
Kavanoz camdan olsun, şeffaf, beyaz camdan ki içinde beni görebilesin…
Fedakarlığımı anlıyorsun:
vazgeçtim toprak olmaktan,
vazgeçtim çiçek olmaktan senin yanında kalabilmek için.
Ve toz oluyorum
yaşıyorum yanında senin.
Sonra sen de ölünce kavanozuma gelirsin.
Ve orada beraber yaşarız
külümün içinde külün,
ta ki bir savruk gelin
yahut vefasız bir torun
bizi oradan atana kadar…
Ama biz o zamana kadar
o kadar
karışacağız
ki birbirimize,
atıldığımız çöplükte bile zerrelerimiz yan yana düşecek.
Toprağa beraber dalacağız.
Ve bir gün yabani bir çiçek
bu toprak parçasından nemlenip filizlenirse
sapında muhakkak iki çiçek açacak:
biri sen
biri de ben.
Ben daha ölümü düşünmüyorum.
Ben daha bir çocuk doğuracağım.
Hayat taşıyor içimden.
Kaynıyor kanım.
Yaşayacağım, ama çok, pek çok,
ama sen de beraber
Ama ölüm de korkutmuyor beni.
Yalnız pek sevimsiz buluyorum bizim cenaze şeklini.
Ben ölünceye kadar da
bu düzelir herhalde.
?
İçimden bir şey:
belki diyor."
N.H.Ran