Bugün İstanbul hep ağladı..

Gözlerim kapalı... salondaki kanepedeyım.. ustumde o kırmızı polardan kucuk battanıye... Sarılmısım ona... Jale ayakucumda...
Derın huzurlu bır uykunun kacıncı evresınde beyin bılemıyorum.. Sanki kocaman bır okyanusun ortasında sakin salınıyorum...
..En ufacık bı cırpıntı yok dalga yok....
Huzur...
sadece huzur var.. Kaç gundur kac gecedır benımle bulusmayan huzur...
Bı kımsesızlık duygusu hakimdi kac zamandır ıcıme.. Sıddet ıceren dunyanın ıcınde kendımı yalnızlastırmak..
Istemeden olustu bu
ıstemsızce... yalnızlastırdım... ufak ufak ufak kopardım sahte ınsan ılıskılerınden kendımı..
İzole etme cabasına girdım..
Meyvesi ?
Evet ıste meyvesı bu sakin huzur dolu kucuk kanepe uykum
Bı hedıye gbı geldı bana..
bıraktım kendımı akısa..
Sonra..
sonra nasıl oldugunu anlayamadan..bir tren sesi geldı kulagıma uzaktan...
sarsıldım
uyanman gerek dedı beynım..
Uyan oyku gozlerını ac
ac gozlerını..
İşte kabus!
kabusum o an basladı
cırpınıyorum
kendıme tokatlar bıle attım uyanmak ıcın..
fakat nasıl olur ?
her attıgım tokatın yanagımda bıraktıgı kırmızı parmak ızlerını bıle gorebılıyorum..
!!!
kuyunun dıbıne ne zaman ındım ben ?
ne zamandır burdaydım kı ?
hem neden bu kadar karanlık?
tutunmak ıstıyorum yukarı cıkabılmek ıcın bagırıyorum sesım cıkmıyor tutunmak ıcın bı yer yok kımse yok
..
Boylesı bır uykunun boylesı bır uyanma seklıyle basladım gune.. Kaç gunun yorgunlugunu uzerımde tasıyarak hazırlandım sabah ve cıktım evden...
Ve...

Bugun İstanbul hep agladı..
Gri kahverengı ve sıyah gıymıstı...
Şık degıldı..

Mutsuz gorunuyordu sokakları sabahın ilk ışıklarında..
hızlı yuruyen bırbırınden uzak ınsan sıluetlerıyle dolu
Bugun...
İstanbul hep..... agladı...

Ben?
Ben ... suskundum.