Kırmızı kiremitli evin insanları (4)

Evden çıkışı kimse tarafından farkedilmemişti.Annesi yeni doğan kardeşi ile uğraşmış ,
Ablası ev işleri ile.

Babası zaten sabah erkenden dükkana gitmişti.

Sahi diğer iki kardeş !
onlar nerdeydi ?
Kendisinden bir yaş küçük olan büyük ihtimal uzanmıştı daha kendi kendine bir çocuktu o.
sessiz içinde yaşayan

Digeri zaten küçüktü daha .Hiç bir şeyin farkında değil.
Ve Zeynep sabahtan çıktığı sokakta önce öğleni buldu
sonra yürüye yürüye evden epeyce uzaklaştığını acıkan karnıyla hatırladı.
Yapacak bir şeyi yok eve dönemez
Dolaşmaya devam etti.Çocuk aklı ..
Sonra o laz ailenin kızı Emine ye rastladı.Emine elinde yufka gibi bir şey yanından yürüyordu
Bir parçasını koparıp zeynep e uzattıgında zeynep hayır demedi ilk defa..Her zaman tok gözlü davranması bu sefer söz konusu bile değildi yuttu o parçayı
*
Çocuklar birbirlerine neden niçin i hiç sormazlar.Emine de zeynep e nereye gittiğini ne yaptığını sormak yerine onunla evden epeyce uzaktaki dereye gitmeyi tekilf etti.Zeynep le yola çıktılar
Bir ara Emine çalıların arasında bnır kertenkele gördü
zeynep e bunların kuyruğu koparsa yeniden çıkıyor biliyor musun derken bir taş parçasıyla hayvanın kuyrugnu koparıverdi
Zeynep bakamadı bile midesi bulandı
Hava hafiften kararmaya yüz tutunca emıne hadi eve dönelim dedi
Zeynep düsündü karanlık bastıgında burda olsam :(
Ah bunu düşünmek bile kötü
ve koşmaya başladılar eve doğru... ev e varış ... merdivenlerden yukarıya çıkış
*
Annesinin sesi dışarıya doğru geliyordu
ablasına çıkışıyordu
hala mı hazır değil yemek
merdivenler bittiğinde perdelerin arkasında yanan ışıkta evdeki
pencere kenarı çiceklerin ,ıtırın gölgesini gördü
Ne kadar çok gitmeyi istemiş olsa da
eve döndüğüne sevindi..
Bu karanlıkta sokakta olmak !
Bunu düşününce bile korktu
Ah iyi ki döndüm eve
Ahşap ortadan iki tarafa açılan sokak kapısının mandalını kaldırdı içeri girdi
Kimse farketmemiş
O gitmişti oysa bu evden bir gün içinde olsa
gitmişti
Ama kimse farketmemiş
farkedilmemş olmasını algılayamadı.
Bunu düşünemedi
Çocuktu
Oysa ne acı
O gitmiş ama hiç kimse farketmemiş.
Bir şevkat yoksunlugu bir sevgi eksikliğinden doğan ama kendisinin adını koyamadığı bir sızı yerleşti minik yüreğine içi acıdı.
İçeri girer girmez bir bagırıs çagırısın ortasında buldu kendisini
Bebek kardeş ağlıyor
kucağına tutuşturuluverdi bebek bir anda
Bak kardeşine !
Kucağında bebek öylece durdu holün ortasında .
Anne mutfağa gitti.
*
Her şey hiç bir şey olmamışcasına devam ediyordu
Gitmiş dönmüş ama sanki hiç bir şey olmamış
****
ve Zeynep bu duyguyu hayatı boyunca taşıdı ileriki yıllarda
sevilse bile hep daha fazlasını istedi
daha çok hissetmeyi
daha çok gösterilmesini bekledi
İlgi açı oldu
ne çok olursa olsun
yetmedi
mutlu hissedemedi.
Çocuklukta yerleşen bazı şeyler insanlar büyüdükçe geçmek yerine derinleşirmiş
İlerki yaşlarında gittiği psikolog ona bunu söylemişti.