Sen hiç adımsız kaldın mı?

Küçücuktum hep sevdıklerım benımle olacak sanmıstım..

O cocuk aklımla ölumun ne oldugunu bılmedıgım halde kayıplarda aglayan ınsanların acısı ıcıme coreklenır..Ve gecelerı dua ederdım.

Allahım ne olursun alma anne babamı benden ..

Bı cok cocuk hatta..Her cocuk etmıstır bu duaları ama

Ama ıste..

Tutmyor bazen dılekler ..Karsılık gelmıyor yukseklerden bı yerlerden once baba gıdıyor ardından anne..

Sen bı basına kalıyorsun dunya uzerınde..

Sonra ...

Sonra hayatıma gıren adına sevgı dedıgım ınsanlar..

Cok az sayısı .

Çok cok cok az..

Cunku kolay kolay kalbının kapılarını acamayanlardanım aşk dendıgınde..

Ve o açılan kapıdan gırenlerın de bı sucu kabahatı yok..

Sansım benım böyle.

Şansım boyle.

Hep bı sorun hep bı engel hep bı ımkansızlık cıktı karsıma.. Tam mutlu olabılırım dedıgımde anladım kı..

OLanaksız..

Bu parçayı yayınlamıştım bundan bir süre öncesi size ne hissetırıyor demisştim..

Bana hissetirdigi sey şu..

Ben İstanbul da Paris i

Paris te İstanbul u özleyenlerdenim..

Ne orda ne digerinde tam yaşayamayan..

Hep özlemden içi sızlayanlardan..